Het is nog donker in de slaapkamer wanneer ik het hoor, een kreuntje. Ik begin te tellen. Een, twee, drie. Nog een kreuntje. Vier, vijf, zes. Op de babyfoon beginnen de lichtjes vrolijk te flikkeren. De huilbui, daar is ie dan.

Toen mijn man en ik trouwden had de ambtenaar het de hele tijd over een huwelijksschip en woelig water. Over zeilen aanspannen en weer lossen. Toen vond ik het allemaal lichtjes clichématig overkomen.

 Aan de kassa van de supermarkt kwam ik wat tegen. Ik noem het voor het gemak “het leven”. Twee handjes reikten naar elkaar. Zochten contact. Mijn zoontje die rechtop stond in de boodschappenkar en het peutertje voor ons in haar buggy. Een bloeiende romance of gewoon nieuwsgierigheid? Wie zal het zeggen?

Het begint beter met me te gaan. En om die reden denk ik tegenwoordig geregeld terug aan het moment waarop het absoluut slecht met me ging. Rock bottom. Op dat moment stond ik op een brug en keek naar beneden. Me afvragend hoe lang het zou duren voor mijn lichaam de grond zou raken. Het is daar op dat punt dat het leven me twee opties gaf.

Hier lig ik dan in de zetel met de pyjama nog steeds aan. Een bekend beeld van enkele maanden geleden. Het ging nochtans bijna 2 weken goed. Het ging zelfs zo goed dat ik voor het eerst plezier kreeg in het thuis zijn. Dat ik met de glimlach het huishouden op me nam en zelfs een beetje extra probeerde te doen. Eindelijk kon ik denken: “Na regen komt zonneschijn.”

Vandaag is het maandag. Een maandag zonder Monday blues, want vandaag staat er een brunch op het menu met mijn oude studiegenoten. Ik gebruik hier het woord oud hoewel mijn vriendinnen niet oud zijn. We behoren namelijk allemaal tot de hippe dertigersclub. Alleen zijn we ondertussen wel de schoolbanken en niet elkaar uit het oog verloren.

Welke sportbroek gaan we aandoen vandaag? Een vraag die ik me sinds lang nog eens moet stellen. Sportief, het is niet meteen een woord dat ik momenteel in de mond zou nemen bij een beschrijving van mezelf. Ooit, lang geleden had het wel gekund. Niet dat we dan konden spreken van een strak lijf en zichtbare buikspieren, maar voor ik zwanger werd probeerde ik me toch te houden aan 2 keer per week fitness. Verder ging ik steevast met de fiets naar het werk en aangezien ik geen zittend beroep heb vond ik dat ik qua bewegen best wel goed bezig was.

Ik ben wie ik ben. Klinkt mooi. Klinkt als een vrouw die weet waar ze voor staat. Als iemand die ’s ochtends opstaat en zegt: ‘’We beginnen eraan wereld. Ook vandaag zal ik je weeral verbazen!’’ om vervolgens een mantelpak aan te trekken, een koffie ‘on the go’ te bestellen en de wereld ook effectief versteld te doen staan.

Zeven maanden na mijn vorige kapperstrauma besloot ik het er nog eens op te wagen. Om twee redenen: ten eerste had ik vandaag echt geen zin om mijn haar te wassen en ten tweede moest er echt iets gedaan worden aan mijn ‘coupe Marina’. Blijkt dat wanneer je te lang in de zon zit met ‘coupe Moederschap’ het spoedig volledig misgaat. Ik was erin geslaagd gedurende zes maanden mijn hoofd in het zand te steken, maar kon ondertussen niet meer ontkennen dat deze situatie aangepakt diende te worden.

1.5m was het deze avond. Van de douche tot aan de deur. Sinds ik besliste dat het einde verhaal was voor de borstvoeding zijn mijn borsten in protest. Nogal expliciet. Ze zijn niet akkoord met mijn beslissing. Dat laten ze telkens merken wanneer ik onder de douche sta. Dan laten ze plots zien dat borstvoeding wel vlot kan. Ze lijken te zeggen: ‘Kijk nu toch, als we zelfs objecten kunnen raken kunnen we dat babymondje toch ook voeden?’. Alleen was het te laat voor dit soort acties. Mijn besluit stond vast. Het was of borstvoeding en uiteindelijk uit een raam springen of flesjes en een poging doen mezelf bij elkaar te houden.

Laatst zat ik in de wachtzaal bij de dokter met onze baby. Toevallig zat er naast me een moeder met een baby van dezelfde leeftijd. Stiekem bekeek ik haar vanuit mijn ooghoek. Gestyled haar, subtiele make up, slank figuur, wakkere indruk, fris parfum. Hier zit ik dan, dacht ik. Jogging, afgetrapte sneakers, melkvlekken op mijn T-shirt, donkere kringen onder de ogen en eigenlijk allesbehalve een frisse geur. Wanneer stond ik voor het laatst ook alweer onder de douche? Misschien toch een reminder in mijn agenda zetten voor persoonlijke hygiëne.

Een pauze-knop. Ik wilde dat mijn baby er een had. Ik probeerde reeds alle afstandsbedieningen in huis, maar geen enkele lijkt te werken op onze baby. De handleiding zijn ze jammer genoeg ook vergeten te leveren. Heb ik even pech. Moet ik het hier zelf nog gaan uitdokteren ook. Dat dat met momenten zo zwaar kan zijn besefte ik vooraf niet.

3 Maanden na de bevalling vond ik dat het tijd werd voor een nieuwe coupe. Mijn haar was dan wel lang, maar het hing er behoorlijk triestig bij. Denk ‘coupe vogelnest’. Omdat ik toen nog maar wat graag aan de buitenwereld wilde laten zien dat alles best goed met me ging besloot ik dat kappersbezoek vast te leggen. Een kapper in de buurt leek me makkelijk en om die reden ging ik naar een kapper die ik nog niet kende.

Wat als je moeder wordt en tevens ook depressief? Een soort van 2 voor de prijs van 1 situatie. Een optie waar je op voorhand niet zo mee bezig bent als je in de babywinkel kleertjes staat te kiezen voor je mini prutsie in wording. Toch is het een optie waar menig vrouw beroep op doet. Alleen lopen we daar niet zo mee te koop. Staat niet zo mooi in onze pinterest-babykamertjes natuurlijk.

Moe zijn. Een fenomeen dat elke moeder wel kent. Het is niet voor niets dat er 'moe' voorkomt in moeder denk ik dan. Of de 'va' in vader ergens voor staat weet ik niet. Misschien kunnen we stellen dat ze 'va'ak de dupe zijn van onze emoties. Wie weet?

In Depressieland ben ik een superheldin. Zoals alle echte superhelden heb ik een naam. Die luidt Anxiety Girl. Als Anxiety Girl heb ik verschillende kwaliteiten. Ik kan panikeren, stressen en angstig zijn als de beste. 

Het moederschap. Ik beeldde het me altijd in als een roze wolk vol zaligheid waar je opstapte om de meest zalige en verrijkende ervaring te kunnen beleven. Jammer genoeg voor mij, waren de ticketjes van die roze wolk uitverkocht op mijn dag van bevallen. Die van vlotte bevallingen en borstvoeding tevens ook. Het bevallingsleven zat me op dat gebied niet zo mee. Je zou me hier zelfs een pechvogel kunnen noemen.

Ik las ooit een verhaal over een oud gebruik in Japan, Kintsukuroi genaamd.  Daar is het een kunst om gebroken serviesgoed te herstellen. Niet alleen met lijm, maar elke barst krijgt een gouden randje. Zo krijgt elk gebroken kommetje iets unieks, iets wat het mooier maakt omdat het iets heeft meegemaakt.

Het is me nog eens gelukt. Ik heb nog eens de moed gevonden om een douche te nemen en me aan te kleden. Zeg gerust uitdossen. Kleedje aan, juweeltjes van onder het stof gehaald, vlecht in de haren. Ik heb zelfs de energie gevonden om me nog eens te schminken.