Wat als je moeder wordt en tevens ook depressief? Een soort van 2 voor de prijs van 1 situatie. Een optie waar je op voorhand niet zo mee bezig bent als je in de babywinkel kleertjes staat te kiezen voor je mini prutsie in wording. Toch is het een optie waar menig vrouw beroep op doet. Alleen lopen we daar niet zo mee te koop. Staat niet zo mooi in onze pinterest-babykamertjes natuurlijk.
Ik zal je zeggen, als die optie zich voordoet moet je je laten helpen. Je kan denken dat je er zelf uitkomt, dat het maar een fase is. Maar om eerlijk te zijn. Het verandert te veel. Je relatie, jezelf, de relatie met je baby. Hulp, en dan heb ik het hier over professionele hulp, zorgt ervoor dat je er niet al te gehavend uitkomt. Dat je opnieuw kan opbouwen wat afgebroken werd door moeder te worden.
Allereerst klinkt het eng, professionele hulp. Klinkt als een kale kamer, met een ongemakkelijke lederen bank waar je je ziel bloot legt aan een persoon die je niet kent, in stilte vanalles opschrijft en af en toe instemmend knikt. Klinkt als iets ongemakkelijks waar je liever voor past.
Passen zat er voor mij niet meer in. Mijn man wist het, ik wist het. Alleen moest ik het nu ook echt gaan toegeven en hulp zoeken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Via de gynaecologe kreeg ik het nummer van 2 psychologen. Een man en een vrouw. Ik weet niet waarom, maar in mijn leven kom ik vaak bij vrouwen terecht. Op school zat ik met overwegend meisjes in de klas, ik koos een vrouwelijk beroep, heb meer vriendinnen dan vrienden. Dus daarom dacht ik: “Simpel, ik kies voor de vrouwelijke psychologe;”. Weeral een dilemma minder in mijn gecompliceerde leven van pampers, flessen, dutjes en huilbuien.
Enkel nog de afspraak maken nu. Dat moet ik op een goede dag doen. Op dit ogenblik is de standaard van ‘goede dag’ behoorlijk laag. Lees: een droge dag in huilland. 2/5/2018 is zo’n dag. De baby werkt mee, we gaan een wandelingetje maken in het park en ik heb echt het gevoel dat ik me goed voel.
Achteraf gezien was zo’n telefoontje doen in het openbaar misschien niet de beste beslissing. Zodra de telefoon overging kreeg ik een prop in de keel en vervolgens heb ik me zo een beetje door het hele gesprek gesnotterd. Het is bijna een wonder dat uit dat gesprek een afspraak is voortgevloeid. Nu moet ik er misschien vanuit gaan dat psychologen getraind zijn in het ontcijferen van snotterige boodschappen. In ieder geval heeft deze psychologe er kaas van gegeten. Woensdag 8 mei it is!
Vandaag is het D-day. Of beter gezegd P-day, want dan ga ik echt naar de psychologe. Als ik muziek kon afspelen zou je nu iets onheilspellends horen. Ik besluit met de fiets te gaan. Een depressie op wielen denk ik onderweg. That’s me! Omdat ik slecht ben in het inschatten van tijd kom ik te laat. Niet veel, 10 minuten, maar ik stress er al helemaal over. Hier gaan we dan, aanbellen, naar binnen gaan, gaan zitten op de bank die best comfortabel zit. ‘Of ik iets wil drinken?’ ‘Plat water graag.’ Terwijl ik wacht kijk ik rond. Minder eng dat ik me had voorgesteld. Comfortabele bank, stijlvol interieur, warme sfeerverlichting. Hier kan ik me wel op mijn gemak voelen.
Of ik even wil toelichten wat het probleem juist is? En dan komt het er allemaal uit, de zware zwangerschap, de lange bevalling met zeer pijnlijk einde, de moeilijke en pijnlijke borstvoedingsperiode, het slaaptekort, de concentratieproblemen, de slaapproblemen, het verlies van mezelf, de moeilijke band met mijn baby, de zelfmoordgedachten. Het kwam er allemaal uit. Gelukkig stonden er zakdoeken. Ik denk dat ik de halve doos heb leeg gesnotterd.
Het was zwaar om het er allemaal uit te gooien, maar anderzijds was het zo’n opluchting om zonder oordeel te kunnen vertellen. Neutraal terrein. Dat is het eigenlijk wanneer je met een psychologe praat. En dat is net het goede eraan. Niet wikken en wegen met woorden, maar gewoon vertellen.
‘Om te beginnen stel ik voor toch 2 keer per week af te spreken.’ ‘Goed’ zeg ik. Dat wil dan zeggen dat ik niet flauw ben, denk ik. Ik mag dus echt toegeven dat het niet goed met me gaat.
Weer buiten stap ik opnieuw op mijn fiets. Hier zit ik dan, mijn depressie en mijn wielen. Wij gaan nog veel interessante tijden tegemoet.
Reactie plaatsen
Reacties