Hier lig ik dan in de zetel met de pyjama nog steeds aan. Een bekend beeld van enkele maanden geleden. Het ging nochtans bijna 2 weken goed. Het ging zelfs zo goed dat ik voor het eerst plezier kreeg in het thuis zijn. Dat ik met de glimlach het huishouden op me nam en zelfs een beetje extra probeerde te doen. Eindelijk kon ik denken: “Na regen komt zonneschijn.”
Alleen komt na zonneschijn ook weer regen. Ik besef nu pas dat ons leven een aaneenschakeling is van zon en regen. Beide volgen elkaar steeds opnieuw op. Soms zijn er tussenpozen van rust en soms volgen ze elkaar in snel tempo op, maar afwisseling is er steeds. Zo ook vandaag, hier in mijn zetel. Ik zag de zon, maar nu moet ik het weer even doen met de regen. Het is een vrijdag. De dag dat ik voor onze baby dien te zorgen, alleen kan ik niet veel vandaag. Ik had er nochtans wel naar uitgekeken, ons dagje samen. Vandaag wordt overschaduwd door somberte.
De baby zelf heeft het niet door, merk ik. Is zo enthousiast dat die het vaste dutje in de voormiddag niet nodig heeft. Pech voor mij, want net dat dutje had ik wel nodig. Om de baby alsnog wat te doen te geven, strooi ik wat speelgoed in het rond alvorens zelf in de zetel te ploffen. De baby heeft de hint niet begrepen. Wil aandacht, snapt niet waarom mama niet lacht of meespeelt. Een schuldgevoel overvalt me bovenop al die andere negatieve gevoelens. ‘Hier ligt de meest waardeloze moeder in het universum’ is een gedachte die zich maar blijft herhalen in mijn hoofd. Ik schaam me omdat ik niet sterker ben. Omdat dit stukje miserie een kind op de wereld heeft gezet en er niet naar behoren voor kan zorgen. Dat deze depressieve moeder niet eens zelf naar de crèche kan bellen om te vragen of de baby even mag komen spelen. Een slappeling die haar man laat opdraven van zijn werk om de baby vervolgens naar de crèche te brengen.
Vandaag is een dag van schaamte. Ik schaam me omdat ik geen roze-wolk-moeder ben. Omdat ik vandaag de moed niet vind om mezelf op te trekken. Ik schaam me omdat ik hulp moet vragen waar andere moeders het beter voor elkaar hebben.
Het weekend passeert en ondertussen heb ik die gevoelens van schaamte opnieuw weggewerkt. Dipjes horen bij het leven, alleen zijn de mijne momenteel heviger dan voor de depressie. Er is wel vooruitgang. De dipjes worden korter en ik kom er steeds beter uit. Ik ben geen waardeloze moeder, besef ik nu. Ik ben een vrouw die een tegenslag tegenkwam in het leven en het lef had om de uitdaging uit te gaan. Ik leef het leven. Met regen en met zonneschijn. Ik kan jullie nu vertellen: deze depressie krijgt mij als moeder niet klein.
Heb jij ervaringen om te delen? Vragen voor deze depri-moeder of suggesties over onderwerpen waarover ik kan schrijven? Laat gerust een reactie achter op deze pagina of mijn instagram-account: exit-grijzewolk.
Ken je andere moeders die ook worstelen met het moederschap? Deel gerust, want samen staan we sterker.
Reactie plaatsen
Reacties