Dertig worden. Het was een fenomeen waarbij ik van bij de gedachte alleen al onder een steen wilde kruipen. Het klonk als iets gruwelijks volwassen, waar ik nog niet klaar voor was. Ondertussen besef ik dat leeftijd gewoon een cijfer is en dat het moederschap onverbitterlijk volwassen maakt.
Toen ik dertig werd, was ik al een tijdje moeder. Bijgevolg volwassen. Bij volwassen worden hoorde een feestje. Zelf alleen iets organiseren ging me niet vanonder die steen vandaan halen en dus deden we het samen. Twee vriendinnen die mede-dertig werden en ik.
Er werden locaties besproken, slingers gekocht en afspraken gemaakt. Het gekke was dat ik toen niet veel voelde voor een feestje. Letterlijk dan. Ik voelde geen emotie. Geen blijdschap, geen somberheid. Gewoon niets.
Toen bestempelde ik dat voor mezelf als zalig neutraal zijn. Alsof het moederschap me de meest uitgebalanceerde versie van mezelf had gemaakt.
Nu zie ik het voor wat het is: een depressieve moeder die haar dertigste verjaardag ging vieren. De zin “It’s my party and I cry if I want too” krijgt op die manier een andere betekenis. Ik heb niet gehuild op mijn eigen feestje, maar wist ik veel dat ik een maand later niets anders meer zou doen.
Toen ik zwanger was zei ik steeds vrolijk tegen mijn man: ‘2019 wordt voor ons het jaar van de drietjes. Ik 30, jij 33 en voor het eerst zijn we een gezin van drie. Daar moeten we een feestje voor geven, het wordt fantastisch!’
Nu blijkt dat ik in mijn leven niet veel op heb met het cijfer drie noch met het jaar 2019.
Het was moeilijk. De aanpassing naar moeder worden en voor het eerst mezelf echt helemaal volwassen voelen. Het was een uitdaging voor onze relatie en voor mijn eigen persoonlijkheid. Ik heb gewerkt en geploeterd om opnieuw in balans te komen.
Het jaareinde nadert en ik voel het: 31 worden zal beter zijn. Laat ik maar gaan voor het cijfer vier, want drie plus een is vier en vier is deelbaar door 2020.
Het wordt fantastisch!
Reactie plaatsen
Reacties