Laatst zat ik in de wachtzaal bij de dokter met onze baby. Toevallig zat er naast me een moeder met een baby van dezelfde leeftijd. Stiekem bekeek ik haar vanuit mijn ooghoek. Gestyled haar, subtiele make up, slank figuur, wakkere indruk, fris parfum. Hier zit ik dan, dacht ik. Jogging, afgetrapte sneakers, melkvlekken op mijn T-shirt, donkere kringen onder de ogen en eigenlijk allesbehalve een frisse geur. Wanneer stond ik voor het laatst ook alweer onder de douche? Misschien toch een reminder in mijn agenda zetten voor persoonlijke hygiëne.
Een mooie samenvatting van het moederschap. Ik hoopte dat ik die andere moeder ging zijn, alleen draaide dat iets anders uit. Je kan je voorbereiden zoveel je wil, maar het blijft een feit dat je niet weet wat je echt kan verwachten tot je het meemaakt. ‘Go with the flow’ is eigenlijk een mooie tactiek. Verwacht niets, dan kan je ook niet teleurgesteld worden. Een tactiek die ik vooraf redelijk goed ter harte heb genomen. Nou ja, heb genomen… Mijn zwangerschap stak zo erg tegen dat er niet echt veel ruimte was om te fantaseren over een roze wolk. Het enige waar ik over fantaseerde was dat ik na mijn zwangerschap weer mezelf ging zijn. Alsnog werd ik op dat gebied behoorlijk teleurgesteld. Na de geboorte van een baby word je namelijk iets extra. Je wordt moeder en moet weer opzoek naar een nieuw evenwicht in je leven. Waar eindigt het moeder zijn en waar start je met jezelf te zijn?
Een pluspunt voor ons was dat we het geslacht van onze baby niet wilden weten. Een behoorlijk vreemde keuze hoorden we vaak in onze omgeving. Mij hielp het echter om me niet al te veel voorstelling te maken van de toekomst. Had ik me vooraf voorgesteld hoe het leven me ging afgaan met een jongen of een meisje was ik misschien meer teleurgesteld over het gevoel dat ik bij het moeder worden had.
Soms vraag ik me af waarom wij met z’n allen zo lijken te worstelen met de verschillende rollen waarmee we te maken krijgen? Toen ik onlangs nog eens aan het scrollen was op Instagram zag ik ineens het licht. Ik bekeek een filmpje van een of andere hoogzwangere influencer die het nodig vond een rondleiding te geven in de toekomstige babykamer. Toen ik die perfecte kamer zag alsook de zorgvuldig weggemaquilleerde donkere kringen onder haar ogen, wist ik het. Hier worden we niet gelukkig van. Al die pracht en praal heeft een keerzijde. Wat er perfect uitziet op film is imperfect achter de schermen. We proberen krampachtig een beeld op te hangen van een sprookjesbestaan dat we vergeten dat leven ook echt te beleven. Wat maakt het die baby uit dat hij slaapt op een roze matrasje en zijn gevoeg mag doen in een pampertje met roze hartjes?
Door de jaren heen zijn we ons als moeder meer druk gaan opleggen op gebieden die mijns inziens niet behoren tot de essentie van ons bestaan. Al sinds het bestaan van de mensheid worden er baby’s geboren. Hoe baby’s op de wereld komen is niet veranderd, het is de manier hoe we er zijn naar gaan kijken die maken dat het moederschap een zware opgave wordt. Perfecte haren, een fit gestel, een interessante job, een druk sociaal leven en dat allemaal vlot in combinatie met het moederschap. Niet moeilijk dat we moe zijn, dat we teleurgesteld zijn in hoe het moederschap uitdraaide. De verwachtingen liggen gewoonweg veel te hoog. En dat terwijl baby’s op de wereld komen met een open blik. Ze kennen geen Instagram perfectie en verwachten deze ook niet. Ze verwachten nog steeds dezelfde dingen van ons zoals ze dat ook deden bij onze moeders en grootmoeders. Een volle maag, voldoende rust en bovenal veel liefde en warmte. Het is iets wat wij als moeders allemaal kunnen geven. Daar hebben we geen perfecte kapsels voor nodig of een drukbezet leven, daar moeten we gewoon moeder voor zijn.
Reactie plaatsen
Reacties