Ik ben wie ik ben. Klinkt mooi. Klinkt als een vrouw die weet waar ze voor staat. Als iemand die ’s ochtends opstaat en zegt: ‘’We beginnen eraan wereld. Ook vandaag zal ik je weeral verbazen!’’ om vervolgens een mantelpak aan te trekken, een koffie ‘on the go’ te bestellen en de wereld ook effectief versteld te doen staan.
Net achter deze wonder woman, staat in diezelfde wachtrij clueless woman. De out-of-bed-look op z’n best. Jogging aan onder een trenchcoat, zonnebril op de neus, vogelnest in een mini-staartje om mezelf alsnog wat meer cachet te geven. Ook ik sta in deze wachtrij omdat ik een doel diende te verwezenlijken. Een doel om mijn wereld effectief mee te verbazen, want hier sta ik dan. Voor het eerst in tijden is het ver voor 11u en sta ik in een wachtrij om koffie te bestellen.
Ik heb me uit bed gehesen, m’n uiterlijk in beperkte mate gefatsoeneerd en ben de wijde wereld ingestapt. Echt heel wijd is die wereld nog niet. Vijftig meter van mij thuis tot aan het koffiehuisje. Niet ver, maar toch een belangrijke stap in de wereld van herstel. Langs me zie ik mensen de ochtendrush beleven. Iets wat ik ondertussen niet meer ken. Mijn lichaam en geest hebben me op het ‘ochtendslow’ tempo gezet. Mezelf aankleden, de baby naar de crèche brengen en vervolgens een koffie halen om thuis op te drinken. Het is weeral voldoende. Ik voel al, dat zodra ik thuis ben, ik weer zal moeten rusten.
Ik ben wie ik ben nu, maar daarom wil ik niet altijd zijn wie ik ben nu. Ik wil ook niet terug, want deze periode voelt aan als groeien. Alleen, als ik de mensen rondom mij bezig zie zou ik ook willen meedoen. Gewoon dingen doen, zonder je elke keer te hoeven afvragen of je je grens niet bereikt hebt. Of je niet beter al even wat rust zou nemen omdat je het anders de volgende dag weer zal bekopen?
Groei is positief en soms ook vermoeiend. Wie ben ik en wie wil ik zijn? Dat is de hoofdvraag in mijn weg naar herstel. Ik ken het antwoord nog niet. Ik ben op zoek. De zelfverzekerde vrouw die net langs me liep, weet zij wel wie ze is? Het zag er allemaal heel zelfverzekerd uit, maar misschien heeft zij net als ik onzekerheden. Wil zij van een passie haar werk maken en durft ze de sprong niet wagen.
Als je me in een koffiehuisje zou tegenkomen zou je het niet denken, maar ik ben goed bezig. Ik heb de kans gekregen om te groeien en heb die kans met beide handen aangenomen. Geen ontkenning, geen ‘proberen vol te houden’, geen doen zonder nadenken. Gewoon groeien, met vallen en opstaan, met pieken en dalen en vooral met een blik vooruit, want: ik ben, wie ik ben.
Reactie plaatsen
Reacties