Aan de kassa van de supermarkt kwam ik wat tegen. Ik noem het voor het gemak “het leven”. Twee handjes reikten naar elkaar. Zochten contact. Mijn zoontje die rechtop stond in de boodschappenkar en het peutertje voor ons in haar buggy. Een bloeiende romance of gewoon nieuwsgierigheid? Wie zal het zeggen?
Ik sloeg het tafereel vertedert gade. Zo ook de mama voor me in de rij. We wisselden beleefde blikken uit. Ik voelde dat er iets gezegd moest worden. Bijgevolg haalde ik de meest standaard openingszin boven die je in het moederschap kan gebruiken. ‘Hoe oud is je kindje?’.
“Oh ja, cliché mom in tha house.” Ik zag aan haar blik dat ze ook had liggen flirten met deze voor de hand liggende vraag. Twee cliché-mama’s in dezelfde wachtrij.
‘Anderhalf is ze nu. En de jouwe?’
‘Die van mij is bijna 1.’
Opnieuw vertederde blikken richting onze kindjes. ‘Dat eerste jaar is toch wel heftig’ zeggen we beide in koor.
Ik kijk verbaast op. Deze moeder is echt een gelijkgestemde ziel. Ze blijkt net als ik ook geworsteld te hebben, diep te hebben gezeten. Sinds ze de kaap van een jaar bereikte met haar dochter, voelt ze rust. Alsof het ergste is gepasseerd.
Zo kan het ook, dacht ik. Gewoon een eerlijk gesprek, zonder schroom, tussen twee vreemden. Ik vind het gek dat dit soort zaken niet vaak voorkomen. Tussen vreemden alsook tussen bekenden.
Waarom voelen we schroom om te praten over de zaken waarmee we worstelen in het leven? Het leven is geen instagramplaatje en toch maken we het er steevast van.
Of, misschien zijn we beginnen geloven dat het zo moet. Dat je in het leven steeds op de top van de berg dient te lopen terwijl dat maar een korte wandeling kan zijn. Voor je het weet begin je opnieuw aan de afdaling. Soms steil, soms minder steil. Zo ook het moederschap. Het is geen schande om daarover te praten. Het moederschap zou geen race mogen zijn om wie de beste is. Het mag een titel zijn die alle moeders verbindt. Iets wat we met elkaar kunnen delen. Goed of slecht, maar vooral zonder oordeel.
Ondertussen heeft de vrouw voor me afgerekend en voor ze de winkel verlaat werpt ze me nog een laatste glimlach toe.
Wij moeders, wij komen er wel.
Reactie plaatsen
Reacties