Vandaag is het maandag. Een maandag zonder Monday blues, want vandaag staat er een brunch op het menu met mijn oude studiegenoten. Ik gebruik hier het woord oud hoewel mijn vriendinnen niet oud zijn. We behoren namelijk allemaal tot de hippe dertigersclub. Alleen zijn we ondertussen wel de schoolbanken en niet elkaar uit het oog verloren.
Dit gezegd zijnde gaan we brunchen op een maandag. Hoezo? Wel, wij vrouwelijke frisse dertigers werden namelijk allemaal in dezelfde periode voorzien van zwangerschaps-, ouderschaps- en ziekteverlof. Alle mooie fases van het krijgen van kinderen aan dezelfde tafel. Gezellig. Zoals we dat vroeger deden. Of misschien toch een beetje anders? We spreken tegenwoordig over brunch wanneer we gaan ontbijten om 9u en kijken daar niet meer van op. Waar ik vroeger nog zuchtte als iemand durfde voor te stellen te brunchen om 10u zit ik nu om 9u10- ik maak vaak gebruik van het academisch kwartiertje- aan tafel.
In tegenstelling tot vroeger ben ik ook niet 10 minuten eerder uit bed gerold. Neen, deze ochtend ben ik uit bed gerold om vervolgens onze baby klaar te maken voor de crèche, laadde ik een wasmachine uit, hing ik was op, laadde ik een nieuwe lading in. Plooide ik de was terwijl de baby een poging deed te ‘helpen’ slaagde ik er in het vogelnest te bewerken en een semi wakkere blik te creëren en dat allemaal voor 9u.
Mijn twintigjarige ik zou maar wat graag naar de toekomst komen om me wat kletsen in het gezicht te geven. Ik sta er zelf ook van te kijken. Miss Ochtendhumeur kan sinds het moederschap functioneren in de ochtend. Ik zou hier graag willen schrijven ‘en dat allemaal met de glimlach’, maar zoals jullie weten ben ik nog steeds depressief dus who am I kidding, maar ik doe het wel. Groot contrast met de eeuwige pyama dragende, snikkende zelf is deze opgekuiste versie van mijn depressie best wel goed om mee te leven. Met deze depressiejas kan een mens rustig buiten komen zonder al te gênante situaties tegen te komen.
Ik denk dan ook dat ik voorzichtig kan schrijven dat ik het kan hebben over een herstellende depressie. Deze herstellende depressie ziet er best wel proper en gewassen uit en kan je al eens een occasioneel grapje vertellen. Ze kan buiten komen, leuke dingen doen en er ook erg van genieten, maar het kan de buitenwereld ook de vraag doen stellen of het nodig is dat ik nog in ziekteverlof ben. Voor mij is het antwoord: “ja”. Voor het eerst in maanden vind ik het geen straf meer van de depressie om thuis te moeten zitten. Ik vind er stilletjes aan mijn plezier in om kleine dingen, zoals bijvoorbeeld het huishouden, weer onder controle te hebben en daarna nog energie te hebben voor andere leuke dingen. Ik zie er minder moe uit en kan na een brunch met vriendinnen nog de energie vinden om zaken thuis te doen, waar ik eerder de rest van mijn dag in bed zou hebben doorgebracht.
Officieel ben ik niet meer in een hokje te plaatsen. Ik ben nog ziek en toch ook sterk genoeg om dingen te doen, om buiten te komen. Bij alle dingen die ik onderneem moet ik me wel steeds afvragen: kan dit nog? Heb ik nog energie? Gaat dit me niet te ver pushen? Het is een nieuw evenwicht dat ik moet zoeken. De buitenkant matcht niet meer helemaal met de binnenkant. Het echte werk gebeurt vanbinnen. Ik zit niet meer in een hokje. Het is tijd om mezelf te ontboxen.
Reactie plaatsen
Reacties