Een pauze-knop. Ik wilde dat mijn baby er een had. Ik probeerde reeds alle afstandsbedieningen in huis, maar geen enkele lijkt te werken op onze baby. De handleiding zijn ze jammer genoeg ook vergeten te leveren. Heb ik even pech. Moet ik het hier zelf nog gaan uitdokteren ook. Dat dat met momenten zo zwaar kan zijn besefte ik vooraf niet.
Als mijn baby met een afstandsbediening kwam kon ik tenminste terugspoelen naar een nacht waar hij doorsliep wanneer ik moe ben, op pauze drukken wanneer ik niet omkan met een huilbui en even tot mezelf wil komen of gewoon vooruit spoelen naar een moment waarop de krampen voorbij zijn.
Alleen, een baby heeft maar 1 knop en dat is de aan-knop. Of je nu wil of niet. Want in het echte leven moet je het doen met de situaties van die dag. In het echte leven is er geen Instagram perfectie. In het echte leven zit je ongewassen met vettig haar je baby te sussen terwijl je zelf je tranen amper kan tegenhouden. Niet echt wat Instagram mij beloofde. Verdorie, ik ben er ingetrapt.
Wanneer mijn baby ligt te slapen, veeg ik het snot van mijn gezicht, kwak ik er wat fond de teint op en met de juiste filter lijk ik alsnog perfect gelukkig met een zalig slapende baby het perfecte verhaal te verkopen. Haha, instagramgebruikers. Jullie hadden mij liggen, maar nu laat ik jullie allemaal een poepie ruiken!
Of dat is toch wat ik wil doen. Alleen, zo zit ik niet meer in elkaar. Ik heb er geen behoefte aan om zaken mooier voor te stellen dan ze in werkelijkheid zijn. Ik ben wie ik ben en wat ik nu ben is niet altijd mooi. De meeste postpartum depressies zijn in essentie natuurlijk niet echt mooi. Ik heb het op foto proberen vastleggen, alleen blijkt Instagram geen depressiefilter te hebben. Jammer, maar helaas. Een postpartum depressie leg je niet vast op beeld. Als het voorbestemd is, is het iets wat je meemaakt. Waar je jammer genoeg doormoet. Er is geen afstandsbediening of filter die het beter maakt.
Als het kon zou ik vooruit spoelen naar een moment waar ik me beter voel. Waar alles weer in zijn plooi gevallen is. Maar wat leer ik er dan uit? Ondertussen begin ik te beseffen dat dit, naast het feit dat het een hele rotte periode, ook een heel leerrijke periode kan zijn in mijn leven. Ik leer dingen over mezelf en over mijn omgeving. Ik leer wat ‘diepgang in je leven’ echt wil zeggen en ik besef daardoor dat het hele Instagramgegeven gewoon een façade is. Een plek die maakt dat we ons altijd minder zullen voelen dan een ander. Die ons het gevoel geeft steeds zaken te missen, dat we er op een bepaalde manier moeten uitzien en andere lariekoek.
Laat ons eerlijk zijn, wat is in essentie de meerwaarde die we kunnen halen uit onze perfecte plaatjes? Om niet te zeggen: ‘Is er wel een meerwaarde?’. Is het niet belangrijker om echte banden aan te gaan met mensen uit je omgeving die echt om je geven dan de perfecte foto delen op een forum? Ik ben er voor mezelf al uit wat het antwoord is. Ik wil investeren in diepgang in mijn leven en daar neem ik dan graag mijn blubberbuik en striemen bij. Als ik maar weer terugvind wat me tevreden maakt. En oja, als iemand die afstandsbediening tegenkomt, laat me dan iets weten.
Reactie plaatsen
Reacties