Welke sportbroek gaan we aandoen vandaag? Een vraag die ik me sinds lang nog eens moet stellen. Sportief, het is niet meteen een woord dat ik momenteel in de mond zou nemen bij een beschrijving van mezelf. Ooit, lang geleden had het wel gekund. Niet dat we dan konden spreken van een strak lijf en zichtbare buikspieren, maar voor ik zwanger werd probeerde ik me toch te houden aan 2 keer per week fitness. Verder ging ik steevast met de fiets naar het werk en aangezien ik geen zittend beroep heb vond ik dat ik qua bewegen best wel goed bezig was.
Ondertussen zijn we 16 maanden verder. In die 16 maanden was mijn voornaamste fysieke activiteit zwanger zijn en ontzwangeren. Niet meer en niet minder dan dat. Genoeg kwalen in beide regionen om me ver weg van het sporten te houden. Wat ik steevast deed.
Daar komt nu verandering in. Onder lichte dwang. Depressieve mensen zijn namelijk niet snel uit zichzelf gemotiveerd en dus heeft mijn man de taak van motivator op zich genomen. Ik kreeg het nummer van een personal coach in mijn handen gedrukt.
“Fancy”, kun je denken, alleen hebben depressieve mensen blijvende motivatie nodig. Zo ook vanuit de sportzaal zelf. Verder werd me dagelijks gevraagd of ik al een afspraak had gemaakt. Na twee weken voelde ik de druk die ik nodig had en stuurde ik een sms. Inderdaad, een sms. Zelfs een telefoontje was te veel en gaf minder kans om vanaf het begin een diep trieste indruk te maken.
En zo komt het dat ik vandaag mijn sportkledij aan het uitkiezen ben. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Momenteel voel ik me niet geslaagd in beide afdelingen. Er vanuit gaande dat het nooit te laat is voor verandering zeg ik dus: gezond lichaam, here I come!
Na drie lessen wordt het pijnlijk duidelijk dat de weg naar lichamelijk succes best lang zal duren. Ik zit namelijk met een lichaam dat maar wat graag in de zetel wil liggen en niet akkoord is met deze actieve ommezwaai. Vandaag, tijdens mijn derde les, ben ik dan ook voor de derde keer flauwgevallen. Meteen de full option. Benen in de lucht, washandje op het voorhoofd en een glas water binnen handbereik. Als ik iets doe, dan doe ik het blijkbaar meteen goed.
Ging dat sporten echter maar vanzelf, toch moet ook hier gewerkt worden. Er zijn grenzen die ik opnieuw moet leren kennen en stapsgewijs moet leren verleggen. Weer een les in niet opgeven. Momenteel de kern van mijn leven. ‘Niet opgeven’. Een postpartum depressie overwinnen doe je niet zomaar. Je doet het niet door in de zetel te blijven liggen en binnen te blijven. Je doet het door aan jezelf te werken. Met dat besef duw ik het laatste beetje schaamte weg en besef dat ik beter op een yogamat kan liggen met een koud washandje op mijn gezicht dan in die eenzame zetel. Ik geef niet op, ik zet door en wie weet word ik opnieuw sportief.
Reactie plaatsen
Reacties