Toen mijn man en ik trouwden had de ambtenaar het de hele tijd over een huwelijksschip en woelig water. Over zeilen aanspannen en weer lossen. Toen vond ik het allemaal lichtjes clichématig overkomen.
Vandaag kan ik zeggen dat je als vrouw evengoed op een moederschip stapt wanneer die baby geboren wordt. Op dat schip moet er vaak water geloosd worden en zit je meer in stormbuien dan op rustige zee.
Terwijl ikzelf zo hevig bezig was met mijn eigen schip, verloor ik de liefde uit het oog. Voor mij was het “Eerst jezelf graag zien, voor je anderen graag kunt zien.”. Daar ben ik dan ook de afgelopen maanden erg mee bezig geweest.
Nu, op het punt dat ik echt van beterschap kan spreken, vallen de oogkleppen af en zie ik wat er rondom mij gebeurd. Ik begin echt te beseffen hoeveel ik heb kunnen leunen op mijn man in tijden dat ik het echt nodig had.
‘Een man zoals de mijne, zo maken ze er geen meer’ denk ik vaak. Daar heb ik echt geluk mee. Maandenlang heeft hij getrokken zonder ook maar een keer te klagen.
Ik kan eerlijk zeggen dat we voor de baby een goede communicatie hadden. Een woord en we begrepen elkaar.
Groot was dan ook de verbazing dat we nu niet meer een woord, maar een half boek nodig hebben. Ik denk dat we beiden gedacht hebben dat deze depressie een fase was en dat we nadien de relatiedraad gewoon weer gingen oppikken.
De realiteit blijkt anders. In werkelijkheid is het heel erg zoeken, dat is woelig en soms stormachtig.
Het voordeel is dat we beiden weten dat het eindresultaat zal zijn dat we samen op onze boot blijven zitten. Het vereist wel dat we communiceren met elkaar, ruzie maken, opnieuw het gesprek aangaan en tijd maken voor elkaar. Het is een “relatie-agenda” aanleggen waarbij we op vaste momenten een date plannen. Het is liefde, maar ook werken. Zoals ze dat zeggen met werkwoorden.
Maar werken ben ik ondertussen al gewoon, zo ook mijn man. We hebben een doel voor ogen en daar varen we recht op af.
Ik kijk er al naar uit.
Stille zee. Gelukkige zee.
Reactie plaatsen
Reacties