Zeven maanden na mijn vorige kapperstrauma besloot ik het er nog eens op te wagen. Om twee redenen: ten eerste had ik vandaag echt geen zin om mijn haar te wassen en ten tweede moest er echt iets gedaan worden aan mijn ‘coupe Marina’. Blijkt dat wanneer je te lang in de zon zit met ‘coupe Moederschap’ het spoedig volledig misgaat. Ik was erin geslaagd gedurende zes maanden mijn hoofd in het zand te steken, maar kon ondertussen niet meer ontkennen dat deze situatie aangepakt diende te worden.
Onbezonnen als ik was besloot ik een nieuwe kapper uit te proberen. Deze keer zonder baby. Mij gaan ze geen twee keer liggen hebben! Geen moederschapskapsel meer voor deze moeder. Bij die vorige kapper durfde ik geen stap meer binnen zetten. Mijn haar is nu net weer wat op lengte en dat laat ik me niet meer afnemen. Opnieuw had ik een duidelijk plan. De schaar blijft deze keer weg van mijn haren en die hoogblonde punten laat ik opnieuw kleuren richting mijn eigen bruine kleur die ondertussen weeral duidelijk te onderscheiden is van de rest.
Dat plan werd echter opnieuw in de kappersvuilbak gegooid bij deze nieuwe kapper. Aangezien er toch wat grijze haren te bespeuren waren werd ik geadviseerd alles met 1 kleur te laten kleuren. Naast moeder ben ik nu dus ook echt oud, dacht ik bij mezelf. Met de kleur die ik tevens voorstelde zouden de hoogblonde punten ook snel weer verschijnen. Voor ik er goed en wel erg in had stond de kapster al een kleur te mengen en ik had geen idee welke.
Een uur later werd pijnlijk duidelijk dat ik ook deze keer niet kreeg waarvoor ik gekomen was. Ik denk dat ik deze coupe de naam ‘Gothic depressed’ ga noemen.
Sinds ik moeder werd lijkt het wel alsof kappers en ik niet meer op dezelfde lijn communiceren. Het lijkt alsof ze detecteren wat er vanbinnen in je omgaat en vinden het dan nodig dat de buitenwereld daar ook mee geconfronteerd kan worden. Naast het feit dat ik tegenwoordig in een nogal donker depressief humeur ben, heb ik bij deze ook een stempel op mij gedrukt die mensen al van ver kunnen zien. 'Pas op! Depressieve vrouw in aantocht!'
Bij het verlaten van de kapper vraag ik me drie zaken af: Een: Als een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, wat zegt dat dan over mij? Twee: bestaan er kappers die geen non-verbale vuilbak bezitten? En drie: zorgt mijn kapsel ervoor dat ik me goed voel of zorg ik daar zelf voor? En als ik daar zelf voor zorg, wanneer ga ik mezelf dan weer beter voelen? God weet dat ik mijn best doe. Ik aanvaard het feit dat ik zelf hulp nodig heb, ga naar de psychologe, doe de opdrachten, vraag hulp wanneer nodig. Maar mezelf aanvaarden is een ander paar mouwen. Dat is eigenlijk zelfs nog het moeilijkste. Er zijn namelijk zoveel nieuwe zaken die ik dien te aanvaarden. Moeder worden bracht mij een nieuw lichaam en ook een nieuw gemoed.
Tegenwoordig probeer ik vaker op een positieve manier naar mijn lichaam te kijken. Een tijd geleden bedacht ik me dat ik ook voor de komst van die baby al geen positief lichaamsbeeld had. Instagrammodellen en andere "influencers" maakten me onzeker. Hun buik is namelijk altijd net iets platter, hun huid net iets gaver, hun kledij net iets beter uitgekozen. Het zijn schoonheidsidealen die moeilijk te evenaren zijn. En wil ik wel tijd steken in het nastreven van dat schoonheidsideaal? Kan ik niet gewoon mooi zijn op mezelf omdat ik goed in mijn vel zit? Het is niet makkelijk, maar ik probeer "HET schoonheidsideaal" los te laten. Ik ga voor mijn eigen schoonheidsideaal. Een schoonheidsideaal met melkvlekken op de kleren die ik graag zie, met lange haren en een kleur die ondertussen weer al wat lichter is en een gemoed dat stilletjes aan wat blijer wordt. Een moeder die voetje voor voetje weer positiever in het leven komt te staan. Die kleren draagt die passen bij haar nieuwe figuur, een moeder met genoeg zelfvertrouwen om haar eigen ding te doen. Maar vooral ook een moeder die op zoek moet naar een nieuwe kapper.
Reactie plaatsen
Reacties