Ik las ooit een verhaal over een oud gebruik in Japan, Kintsukuroi genaamd. Daar is het een kunst om gebroken serviesgoed te herstellen. Niet alleen met lijm, maar elke barst krijgt een gouden randje. Zo krijgt elk gebroken kommetje iets unieks, iets wat het mooier maakt omdat het iets heeft meegemaakt.
Ik ben zo'n gebroken kommetje. Mijn scherven liggen op de grond en gaandeweg ben ik mezelf aan het lijmen met behulp van mijn familie, naaste vrienden en professionelen. Het is een werk dat geduld alsook precisie vraagt. Want als ik het goed doe, dat herstellen, dan kom ik er beter uit. Dan sta ik sterker in mijn schoenen, vind ik hopelijk meer diepgang in mijn leven en leer ik meer te genieten van de eenvoudige dingen. Mijn eigen gouden randje, het is iets om naar uit te kijken nu.
Lang dacht ik dat een postpartum depressie een soort van falen was. Moeten toegeven dat je je leven niet meer rooskleurig inziet zoals het blijkbaar hoort als je moeder bent. Niet simpel. Anderzijds, mijn leven is niet perfect. Dat van jou waarschijnlijk ook niet. Alleen zijn we het er collectief over eens dat we elkaar het perfecte plaatje moeten voorhouden. Ik heb ondertussen voor mezelf uitgemaakt dat dat niet meer hoeft. We maken dingen mee in ons leven en die moeten we met elkaar kunnen delen. Dat maakt ons niet minderwaardig, maar net wel uniek. Ieder in zijn situatie.
Ondertussen besef ik dat je moet leren aanvaarden wat het leven je toewerpt. Het is wat het is, het enige wat je kan doen is aanvaarden en vooruit kijken. Soms zijn er momenten dat dat moeilijker is, maar tijd geeft perspectief.
Voor wie zich afvraagt hoe een postpartum depressie er uitziet, kan ik het als volgt uitleggen. Het is alsof je in een diepe put met verdiepingen zit. De put gaat tot -70. Dat is het moment dat je niet meer kan ontkennen er zonder hulp nog te komen. Zelf ben ik ondertussen al ettelijke verdiepingen omhoog gekropen.
Op -30 is het behoorlijk koud en kil. Het is hier meestal donker aangezien de verlichting niet zo goed werkt. Nu, er is tenminste al licht. Op -70 moet je het namelijk doen met een triestig theelichtje wat niet zoveel doet voor de algemene moraal. Als je op -30 naar boven kijkt, zie je licht. Zo ongeveer ter hoogte van niveau nul. Daar staan familie en naaste vrienden. Oef, die zijn er ook nog zie ik je denken. Inderdaad! Wanneer je toegeeft dat je het moeilijk hebt laten mensen je niet automatisch vallen als een baksteen. Als je naar boven wil is er hier wel een lift. Alleen is het een soort brak model uit de jaren '20 dat na bijna 100 jaar dienst er niet meer zoveel zin in heeft. Geduld is dus van essentieel belang wil je hier naar boven geraken.
Geduld en aanvaarding. Twee eigenschappen die we nodig lijken te hebben om vooruit te geraken. Ik durf hier misschien wel te stellen dat het eigenschappen zijn die we aan het verleren zijn. Krampachtig vasthouden aan het presenteren van een ideaalbeeld via sociale media of andere wegen. Ik heb me er ook schuldig aan gemaakt. Het maakt wel dat het heel moeilijk wordt wanneer je zelf niet in de wereld van #perfectlife zit.
Terwijl iedereen een perfect plaatje presenteert krijg je het gevoel dat je als enige op de wereld aan het worstelen bent. Een eenzaat, een soort van Quasimodo in de echte wereld. 'Hallo allemaal, hier is ie dan mijn postpartum-bochel.' Niet echt iets om over uit te pakken denk je in eerste instantie. En dat terwijl anderen misschien net hetzelfde doormaken, maar er ook niet over durven praten. Het is alsof we allemaal op ons 'perfecte' eiland zitten. Lekker gezellig. Lekker eenzaam.
Dus daarom, om de cirkel te doorbreken, een oproep. Een oproep om de perfecte plaatjes opzij te schuiven en de echte verhalen te delen. Zit je op die roze wolk? Leuk voor jou! Zit je er niet op? Geen probleem. Zie het als een kans om te groeien, om sterker te worden en zo jouw gouden randje aan te brengen. Want zeg nu zelf: als ik dan toch gebroken moet zijn, dan eindig ik het liefst met mijn eigen mooie gouden randje.
Reactie plaatsen
Reacties