Het is nog donker in de slaapkamer wanneer ik het hoor, een kreuntje. Ik begin te tellen. Een, twee, drie. Nog een kreuntje. Vier, vijf, zes. Op de babyfoon beginnen de lichtjes vrolijk te flikkeren. De huilbui, daar is ie dan.
Slaperig draai ik me om richting de wekker. Vijf uur. Geen uur om een mens wakker te maken, wel om ouders uit hun bed te lichten. Naast me hoor ik mijn man zuchtend zijn kamerjas aantrekken. Ik trek de dons nog wat verder over mijn oren. Het is koud in de kamer. Vandaag werkt de baby- beurtrol in mijn voordeel. Ik draai me om in bed en moet weer even denken aan hoe de afgelopen maanden geweest zijn.
Het was zwaar. Intens. Allesbehalve roze. Gewoon grijs.
Niet instagramwaardig en laat me nu net tot de instagramgeneratie behoren. Het was niet mooi, niet fris, niet perfect presenteerbaar en al zeker niet wat ik verwachtte. Niet te verbloemen met een filter, maar het was wel echt.Ik ben ook maar een mens en een baby krijgen maakte van mij niet meteen de gelukkigste persoon op aarde. En dat is goed zo.
Ik trek de dons nog wat hoger en draai me om. Nog even genieten van enkele uurtjes soezen.
Reactie plaatsen
Reacties